प्रत्येक शाळेत अशी परंपरा आहे की कनिष्ठ विद्यार्थ्यांनी सर्वात ज्येष्ठ आणि बाहेर पडणाऱ्या विद्यार्थ्यांना निरोप दिला. शालेय जीवन सुरू करणाऱ्या प्रत्येक विद्यार्थ्याने एक दिवस ते संपवलेच पाहिजे. मी या शाळेत सहा वर्षे शिकलो होतो. माझ्या शाळेत राहताना मी माझ्या शाळेतील प्रत्येक पैलूचा आदर आणि प्रेम करायला शिकलो. शिक्षकांचा अर्थ इतकाच आहे की त्यांनी मला अत्यंत गरजेच्या वेळी मार्गदर्शन केले. शाळा सुटण्याची वेळ आली होती; खरंच जड अंतःकरणाने मी तुटलेल्या संबंधांचा विचार केला.
आमची फेअरवेल पार्टी तत्कालीन शिक्षकांच्या देखरेखीखाली अकरावीच्या विद्यार्थ्यांनी आयोजित केली होती. आमच्यापैकी प्रत्येकाला ज्युनियर्सने पार्टीसाठी निमंत्रण पत्रिका दिली होती. त्यांच्या आमंत्रणावरून आम्ही दुपारी अडीच वाजता शाळेत पोहोचलो. ज्युनियर्सने भव्य निरोप आयोजित केला होता. त्यांनी सभागृहाची सुंदर सजावट केली होती. मंचावर आमचे माननीय प्राचार्य, उपप्राचार्य आणि इतर कर्मचारी होते.
सांस्कृतिक कार्यक्रमाची सुरुवात अकरावीच्या विद्यार्थ्यांच्या भाषणाने झाली. त्यांनी गाणे, नर्तक, मिमिक्री, स्किट्स असे इतर कार्यक्रम सादर केले. दोन्ही वर्गातील काही विद्यार्थ्यांनी या प्रसंगाला साजेशी जोडी आणि कवितांचे पठण केले.
सांस्कृतिक कार्यक्रम संपल्यावर आमच्या वर्गातील एका विद्यार्थ्याने प्राचार्य, शिक्षक आणि कनिष्ठांशी वागणूक दिली. आमच्या शिक्षकांनी आम्हाला भावी जीवनासाठी काही उपयुक्त उपदेश दिले. शेवटी मुख्याध्यापकांनी आम्हाला आमच्या आगामी परीक्षांसाठी काही मुद्दे पाळण्याचा सल्ला दिला. त्यानंतर कार्यक्रमाची सांगता झाली.
सर्व विद्यार्थ्यांना अल्पोपहार देण्यात आला. आमच्या वर्गातील प्रत्येक विद्यार्थ्याला कनिष्ठांनी पेन भेट म्हणून दिले. आम्ही आमच्या शिक्षक आणि मित्रांकडून जड अंतःकरणाने सुट्टी घेतली. हवेत उदासपणा असला तरी सर्वांनी आनंदी होण्याचा प्रयत्न केला.
शाळेच्या वेळा सर्वोत्तम वेळा असतात; हीच ती वेळ होती जेव्हा मी शिकलो की काहीही जास्त काळ टिकत नाही आणि जीवन माणसाला पुढे जाण्याची मागणी करते.
!!!
Read carefully and write your own don't just copy
!!!
